Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

ΤΟ ΦΙΛΙ


Βλέπω το φιλί στους τοίχους ...
Προσπαθεί να με ξεγελάσει.
Όταν βλέπεις δε φιλάς
κι όταν φιλάς δε βλέπεις...
Μυρίζεις
γεύεσαι
χαϊδεύεις
το αγαπημένο πρόσωπο
αλλά δεν το βλέπεις.
Βλέπω το φιλί στους δρόμους
σα να με κοροϊδεύει...
Έχω συνάχι και βήχα
τρέχουν τα μάτια μου
πως να φιλήσω ?
Βλέπω το φιλί παντού
να με προτρέπει
πρέπει να ψωνίσω
να ξοδέψω χρήματα
ν΄αγοράσω ρούχα
για να καταφέρω να φιλήσω κι εγώ...
κκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκ

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

ΑΛΛΑΝΤΙΚΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ

Ο παστουρμάς (pastirma στα τούρκικα), είναι παστό κρέας που έχει πιεστεί αρκετά, ώστε να στραγγίξουν τα υγρά του. Οι Τούρκοι καβαλλάρηδες της Κεντρικής Ασίας, έβαζαν το κρέας κάτω από τις σέλες των αλόγων, ή σε πλαϊνές θήκες και το πίεζαν με τα πόδια τους, τις ατελείωτες ώρες του καλπασμού. Συνήθως το κρέας είναι μοσχαρίσιο, όμως λένε πολλοί ότι ο καλλίτερος παστουρμάς γίνεται από καμήλα. Ίσως φτειάχνουν ακόμα και σήμερα στο Αφγανιστάν.
"Το μυστικό δε βρίσκεται στο κρέας αλλά στα μπαχαρικά" λέει γελώντας ο κυρ-Στρατής ο Καμπούρης, παλιός χασάπης από τη Μυτιλήνη, που με προμηθεύει αδιάλειπτα. Δεν αποκαλύπτει τη συνταγή, αλλά το βασικό μπαχαρικό είναι το τσιμένι (çemen στα τούρκικα), ελληνικά τριγωνέλλα ή μοσχοσίταρο. Αυτό δίνει την χαρακτηριστική γεύση και μυρωδιά.

Ο παστουρμάς έφτασε στη Δύση πρώτη φορά το 1438. Οι Τούρκοι ζύγωναν απειλητικά στην Κωνσταντινούπολη και ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος παζάρευε την ένωση των εκκλησιών με αντάλλαγμα στρατιωτική βοήθεια από τον Πάπα. Στην σύνοδο της Φερράρας οι Βυζαντινοί αντιπρόσωποι έφεραν τον παστουρμά σα λιχουδιά ξεχωριστή, και τόσο άρεσε, που τα απόθέματα σχεδόν εξαντλήθηκαν από την πρώτη μέρα. Το βράδυ όμως τους Λατίνους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Γυναίκες και ερωμένες τους έδιωξαν από το κρεββάτι, γιατί ο ιδρώτας τους μύριζε απαίσια. Όσο νερό και να΄ριχναν πάνω τους, η μυρωδιά επέμενε. Όσο για σεξ, δεν το συζητάμε, μετά από μια βδομάδα. Με πρόφαση τις θεολογικές διαφορές, ο Πάπας μετέφερε άρον-άρον τη σύνοδο στη Φλωρεντία.

Ο μοναχός Λορέντσο, δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Έφαγε τόσο πολύ, που δεν τον πλησίαζε άνθρωπος. Του απαγόρευσαν και την είσοδο στην εκκλησία, παρ΄όλο το λιβάνι που έκαιγαν. Μέσα στη μοναξιά του προσπάθησε να βρει μια λύση. Όχι για τα δογματικά προβλήματα ορθόδοξων καθολικών, αλλά για τον παστουρμά που λάτρευε.
Θυμήθηκε την πατρίδα του, το Spoletto της Umbrıa, στην κεντρική Ιταλία, οπου φυτρώνει το φημισμένο μανιτάρι truffle, κάτω από τις βαλανιδιές. Οι Ιταλοί το λένε tartufo. Για να το βρουν, βάζουν γουρούνες θηλυκές ή σκύλες, γιατί όπως λένε, το μανιτάρι αυτό βγάζει μια μυρωδιά που τις τραβάει ερωτικά, σα να μυρίζουνε αρσενικό, και γίνονται λαγωνικά ξωπίσω του.
Πήρε λοιπόν τριμμένο μανιτάρι, άσπρο και μαύρο, κι έβαλε μέσα τους όσα κομμάτια παστουρμά δεν είχαν φαγωθεί. Μετά από λίγες μέρες, δεν πίστευε στη μύτη του. Έφαγε τα κομμάτια, μύριζε διαφορετικά και οι γυναίκες τον κοιτάζανε με λαγνεία. Η χαρά του δεν κράτησε πολύ. Τα αποτελέσματα του νέου μίγματος εξαφανίστηκαν σε μία ώρα.
Ο Λορέντσο κατάλαβε αμέσως πως βρισκόταν μπροστά σε μια μεγάλη ανακάλυψη. Ήταν θέμα χρόνου και δοκιμών για να βρει τη σωστή αναλογία μπαχαρικών. Ρώτησε τους Βυζαντινούς για τη συνταγή του παστουρμά, που δεν την ήξερε κανείς. Έπρεπε να πάει στην ανατολή, για να μάθει.

Δεν πρόλαβε. Οι Τούρκοι πήραν την Κωνσταντινούπολη κι αυτός ήταν πολύ φτωχός για να ταξιδέψει. Από τις έρευνες του όμως, στη Δύση σύντομα έφτιαξαν το proscıutto Πάρμας και το jamon ıberıco. Με χοιρινό κρέας βεβαίως...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ (συνέχεια)


Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω
τη ρεζερβα να του πάρω...
Μιχάλης Γενίτσαρης


Γράφοντας την προηγούμενη ανάρτηση, ήθελα να προκαλέσω.
Να προκαλέσω μια συζήτηση για την ελευθερία στον κυβερνοχώρο, μια διάσταση που ξεπερνά την ατομικότητα του καθενός μας.
Την αίσθηση κοινότητας των αγαθών που προσφέρει μια συνεχής διαδικασία δούναι και λαβείν.

Δεν τα κατάφερα.

Σπεύδοντας να απαντήσουν οι φύλακες άγγελοι του Νόμου και της Τάξης, ίσως να κάλυψαν και τους υπόλοιπους που συμφωνούν μαζί τους.
Και τελικά πλήρης αδιαφορία, απ΄τους έτσι κι αλλώς περιορισμένους επισκέπτες μου.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας που να προσεγγίζει τη γνώμη μου, κάποιος που συμφωνεί ?


...σιγά μην κλάψω
Γιάννης Αγγελάκας

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ ...


Με ρώτησαν μερικοί φίλοι, γιατί δεν έκανα αναφορά στο προηγούμενο post (εδώ), τίνος είναι η φωτογραφία και ο αγγλικός διάλογος δίπλα της. Μου θύμισαν ότι υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα και ίσως με κυνηγήσουν. Βλέπω καθημερινά bloggers που υπερασπίζονται σθεναρά την πνευματική τους ιδιοκτησία σε κάθε τους πρόταση. Ακόμα και σε μένα μια φορά, ζήτησαν την άδεια για να χρησιμοποιήσουν κάποιο κείμενό μου σε αναδημοσίευση.
Τα σέβομαι όλα αυτά, αλλά κάπου μου φαίνονται εκτός θέματος. Για όσους από μας, (χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί πιστεύω ότι δεν είμαι μόνος), που δεν έχουμε οικονομικές, συγγραφικές ή άλλες φιλοδοξίες από τις δημοσιεύσεις μας, το δούναι και λαβείν πρέπει να λειτουργεί ελεύθερα. Για να μην πω ότι πρέπει να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.
Το διαδίκτυο προσφέρει μια απεριόριστη αίσθηση κοινότητας και ελευθερίας. Μοιάζει με τον προπατορικό παράδεισο χωρίς θεό, όπου όλα ανθίζουν και δίνουν καρπούς, έναν ψηφιακό κήπο που μπορείς να κόβεις ελεύθερα χωρίς απαγορεύσεις από το Δέντρο της Ζωής και της Γνώσης. Προνομιακή συνάντηση όπου το δικό μου και το ξένο συμπληρώνονται.
Όταν τα πάντα έχουν ειπωθεί, κάθε δημοσίευση δεν είναι παρά μια αναδιάταξη κοινών τόπων, με διαφορετικό αποτέλεσμα στον επίδοξο αναγνώστη. Λυπάμαι ειλικρινά την μίζερη εγωιστική θέση της ατομικής συγγραφικής ιδιοκτησίας στον κυβερνοχώρο. Υπάρχουν άλλοι τομείς για προσωπική ανάδειξη, επιτυχία και οικονομικά οφέλη. Οι εφημερίδες, τα περιοδικά, η τηλεόραση για όσους αισθάνονται μοναδικοί...

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

LUCIFER MORNINGSTAR


God: You've been unhappy because you've desired things that cannot be.

Lucifer: That's what desire is. The need for what we can't have. The need for what's readily available is called greed.




Ο πρώτος αρχάγγελος του Θεού, με όνομα Χελήλ μπεν Σαχάρ, γιος της Αυγής, Σαμαήλ, Εωσφόρος, Lucifer, υψηλότερος πρίγκηπας του ουρανού, πλασμένος από καθαρό φως, κυβερνούσε τους αγγέλους και τις πλανητικές δυνάμεις.
Έγινε συνώνυνο της ανταρσίας και της εξέγερσης όταν αρνήθηκε να προσκυνήσει τον Αδάμ. Η μάχη των ουρανών που ακολούθησε, κατέληξε στην έξοδό του από τον Παράδεισο. Την ίδια τύχη είχε σε λίγο και ο Αδάμ.

Πασίγνωστη ιστορία.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΒΙΝΥΛΙΟΥ

Πριν λίγες μέρες, μου χάρισαν ένα DVD, με ελληνικά τραγούδια σε mp3. Σχεδόν πλήρης, η δισκογραφία Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Λοϊζου, Ξαρχάκου, Μικρούτσικου και άλλων. Χωρέσανε σε 2 GB.
Ελάχιστα απ΄αυτά είχα αγοράσει στην εποχή τους. Προτιμούσα την ξένη μουσική και το Σαββόπουλο. Τότε η αγορά ενός δίσκου βινυλίου ήταν σπουδαία υπόθέση, έπρεπε να μαζευτεί το ποσόν σιγά σιγά, συν τα δώρα από συγγενείς και φίλους.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνεται αυστηρή επιλογή, κάποια κομμάτια δεν τα πρόλαβα ποτέ, και το LP που αγόραζα, το άκουγα συνέχεια, πολλές φορές, όλο. Έτσι όμως, κάποιες σπουδαίες μουσικές στοίχειωσαν στο μυαλό μου και τις κουβαλάω παντού.(δες εδώ και εδώ).
Δε θα ξεχάσω, παιδάκι, μάζευα τα παιγμένα σαρανταπεντάρια απο το τζουκ-μποξ και τα άκουγα σε ένα παλιό πικάπ του θείου μου. Η πρώτη επαφή.
Ο μεγάλος δίσκος βινυλίου, Long Play τον λέγανε τότε, με τον όγκο του, το εξώφυλλό του και τα ένθετα, δεν περνούσε απαρατήρητος. Κάποιοι φίλοι, φανατικοί, έγραφαν τον δίσκο σε κασσέτα και τον άκουγαν, για να μην τον καταστρέψουν στο πικάπ. Οι δικοί μου μοιάζουν σήμερα σαν παλιά παπούτσια από την πολλή χρήση. Τους κοιτάζω καμμιά φορά γιατί δεν μπορώ πια να τους παίξω, το πικάπ μου χάλασε μετά από τριάντα χρόνια.
Για να ξαναγυρίσω στο DVD, πολύ μου άρεσε που μπορούσα να περνάω σαν αστραπή από τραγούδι σε έργο, και από έργο σε δημιουργό και το αντίθετο, ένα σερφάρισμα στη μουσική, που μόνο στους ψηφιακούς δίσκους γίνεται. Διαδρομή μη γραμμική, με ατελείωτες playlist και υπερσυνδέσεις.
Ο δίσκος βινυλίου φθείρεται σιγά σιγά με το χρόνο, σαν το δέρμα στο πρόσωπο, ενώ ο ψηφιακός μένει αναλλοίωτος σαν το μυαλό, μέχρι βεβαίως να χτυπήσει ο σκληρός (brain damage). Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία ...